Søstra te Skjerven

Eg e blitt gal. Hoppande gal.
Det er et velkjent faktum at etter en slankeoperasjon så forandrer en seg. Det gjør noe med mentaliteten. Dette har eg merka, og skreve om her i bloggen før. Eg tør meir, og er ikkje så fanga lenger i forhold til å gjøra ting. Eg er ikkje redd for å fly, eg kjører bil på glatto, eg er ikkje så sjølvbevisst og stressa når eg snakker i større forsamlingar, eg er rett og slett blitt litt tøffare. Og eg prøver heile tida å tørra ting eg egentlig ikkje tør, for det gir meg så mye etterpå.

Men no har eg tatt meg vatn over håve. Fullstendig.
Eg skal då synga ein sjølskreven sang på Iris Scene på fredag kveld. Å jada.
Eg er allerede så nervøs at det ikkje ligne på noe ting, og kossen eg skal komma meg gjennom detta er i skrivande stund uvisst. Det har seg sånn at eg har noen tidligare erfaringar med offentlig opptreden som ikkje er så veldig positive. Pianospilling i gymsalen på vidaregåande skule og russetale i Hovden en 17.mai står som svarte spor i sjela mi.
Eg har det sånn, ser du, at når eg blir nervøs så høres eg ut som en sau. Eg får sånn skjelvande brekestemma. Og så rister heile eg. Armar, bein, tenner, you name it. Og med alt detta i minne, så melder eg meg opp til å synga en fredagskveld på Iris Scene. Hørte eg masochist? Definitivt.

Så no prøver eg å si til meg sjøl at detta med sauastemmo og skjelvinga ikkje vil skje denna gang. Denna gang skal eg "naila det" som nieso mi sier. Eg skal ikkje bry meg om kossen det går, eg overlever uansett. Bidraget er en pitteliten del av støttekonsert som er et fantastisk arrangement, og som går til en veeeeldig god sak:-) Det handler ikkje om meg i det heile tatt. Alt detta sir eg til meg sjøl om igjen og om igjen. Men så er det sånn då, at eg hører ikkje etter. Eg er fremdeles lika nervøs.

Så no forbereder eg meg på fall. Eg planlegger strategiar for alt som kan gå gale, koss eg skal spøka det vekk etterpå, at eg ikkje skal bry meg så mye om resultatet for det er jo innsatsen som gjelder.... Ikkje sant? Det viktigaste er å delta. Santvel? Det gjør ingen ting om eg tabbe meg ut, det er jo bare snakk om noen minutter av livet mitt. Sant? Og etter eg er ferdig med mine få minutter, så skal eg kosa meg glugg ihjel med alle de andre som skal bidra på konserten.

Sjølbedrag e en fin ting, tenker eg. Eg skal "naila det". Uansett koss det går. Eg e jo tross alt Søstra te Skjerven.

(!#!@#%&!!)